EN ZAYIF HALKA;

Sana sevgimi anlattıkça uzak durdun benden.Ben aşk dedikçe sen dur dedin.Oysa ben gerçekten seviyordum seni. Bu yüzden içimdeki aşk fırtınasını durdurmam mümkün değildi. Söylemeden duramazdım ki sevgi sözcüklerini. 

ANLAMADIN….

Hayata dair ne varsa paylaşmak istedim seninle. Güleceksek birlikte; ağlayacaksak birlikte olmalıydık. Önümüze aşkımızın ışığını alıp bizim için aydınlattığı yolda, hiçbir engele takılmadan, inatla, cesurca, korkusuzca yürümeliydik. Ancak böyle yaşanırdı bir aşk. YAŞAMDIN……

Herkesin ayrı bir dünyası vardı biliyordum. Ama aşk ayrı dünyaları bir potada toplayıp, yeni bir dünya yaratmak değimliydi? Yaratılan o dünyada kimsenin benliğini kaybetmeden ortak duyguları yaşamsı değimliydi aşk? Her türlü çatışmaya rağmen, bir küçük gülümseyiş, bir sıcacık bakışla unutmak değimiydi bütün kırgınlıkları?
UNUTMADIN….

Ben seni kaybetme korkusu taşırdım içimde. İncineceksin diye korkardım. Yokluğunun verdiği iç huzursuzlukla uykusuz geceler geçirirdim. Sabaha kadar kırpmazdım gözlerimi. Seni gördüğümde de, sanki saatlerdir uyuyormuşum gibi enerji dolardım. Kıpır kıpır olurdu içim. Tarifi imkansız bir heyecan, bir yürek çarpıntısıyla sarılırdım sana.
SEN SARILMADIN….

Bir tohumdun sen yüreğime ektiğim. Kanımın deli akışıyla sulardım seni. Sevdamın ateşiyle ısıtırdım ayazda. Büyüyecek, bir filiz olacak, rengarenk çiçekler açacaktın. Tenlerimizin buluşması bir ayine benzerdi benim için. Sonsuzlukta kayboluştu. Bedenlerimizin aşkımızın içinde erimesiydi. Yaşadığıma; hele seninle yaşadığıma şükredişti. Her seferinde yeniden doğuştu.
DOĞMADIN….

Şimdi yorgun yüreğim.
Bunca çabaya rağmen mutluluk gülüşünü yüzünde göremediğim için yorgun.
Bu yüzden; daha fazla kaldıramayacak seni.
Daha fazla yaşayamayacak bu umutsuz aşkı.
Yüreğim seni bu aşkın en zayıf halkası seçti.
ELVEDA.

Mehmet COŞKUNDENİZ